Het verhaal van Choco
Choco belandde in het asiel doordat zijn vorige eigenaar naar het buitenland vertrok. Omdat hij één inenting miste, kon hij niet mee. Daar zat hij dan: alleen, verward en achtergelaten. Zijn ogen vertelden wat woorden niet kunnen – verdriet, onzekerheid en hoop tegelijk. Hij wachtte niet alleen op een thuis, maar op iemand die hem écht zou zien.
vriendje voor zoe
Toen ik langs zijn kennel liep, keek Choco me aan op een manier die ik nooit zal vergeten. Zijn verdrietige ogen vroegen niets, maar ze spraken boekdelen: “Laat mij niet achter…” Ik dacht aan Zoë, mijn Jack Russell, die altijd alleen thuis was wanneer ik werkte. Choco was niet zomaar een hond – hij was de ontbrekende schakel
vriendschap die alles vervulde
Vanaf het moment dat Choco thuiskwam, vond hij zijn plek. Hij en Zoë begrepen elkaar zonder woorden. Ze slapen samen, eten samen en zoeken elkaars nabijheid alsof ze nooit anders hebben gedaan. De eenzaamheid van vroeger bestaat niet meer.
Wat begon met een verdrietige blik, werd een band voor het leven.